Terug naar de vorige pagina Verder naar de volgende pagina
Stuur een emailtje naar Bart Peters



Na een kort ritje kom ik in Vrouwbuurtstermolen, een gehucht dat uit niet veel meer dan een paar huizen en één fabriek bestaat. Niettemin zijn de producten van de lokale industrie regelmatig op de wegen in geheel Nederland te bekijken, want in deze fabriek worden de kleine heftrucks van de firma Kooiaap gemaakt die achterop menige vrachtwagen te zien zijn. Het station van Vrouwbuurtstermolen ligt een eindje verderop, aan de rechterkant van de weg. Het is onduidelijk waarom het station niet de naam Oude Leije heeft gekregen, want dit dorp is een stuk groter dan Vrouwbuurtstermolen (relatief gesproken, natuurlijk!) en lag bijna even dicht bij de spoorlijn.

Hoe het ook zij, na een aantal anonieme jaren houdt het oude stationsgebouw tegenwoordig zijn naam op de perrongevel weer in ere. Er is sinds het NFLS-tijdperk relatief weinig aan het gebouw zelf en de omgeving veranderd, alleen groeien er tegenwoordig de nodige struiken en bomen rond het station. In de tuin is de oude perronwand nog aanwezig, verderop bij de weg staan enkele telegraafpalen en in het gras ligt er zelfs nog een stukje spoor van zo'n anderhalve meter! Het lijkt er dus op dat de huidige bewoners het stationskarakter van het gebouw graag willen handhaven. 		    

     Na het station kruist de spoorbaan de weg en loopt in een rechte lijn verder naar station Vrouwenparochie. Op dit gedeelte is bovenop de oude spoordijk een fietspad aangelegd dat (om elk misverstand uit te sluiten) de naam "Spoordyk" heeft gekregen. Uiteraard besluit ik op deze zonnige dag dit pad eens een eindje af te lopen.

Na zo'n 100 meter steekt de spoorlijn de Oude Rijd over, een niet al te brede vaart. De gemetselde landhoofden van de oude spoorbrug liggen er nog steeds en dragen nu een lichtere brug, bestemd voor fietsers en voetgangers. Aardig om te weten is dat de route van de Elfstedentocht onder deze brug doorloopt, dus wellicht komt hij bij een volgende tv-reportage nog eens in beeld. In 1906 werd een havenspoortje vanaf het station naar de oever aangelegd, waaruit blijkt dat dit water vroeger toch wel de nodige scheepvaart moet hebben gekend. Nu dient het nog hoofdzakelijk als viswater voor de bezoekers van de plaatselijke camping.     

     In een aangenaam zonnetje en een stilte die alleen door de wind wordt verstoord, loop ik verder over de hoge spoordijk met links en rechts ruim uitzicht over de uitgestrekte akkers van Het Bildt. De landbouw is nog steeds belangrijk in dit gebied, er worden o.a. veel aardappelen (Bildtstar!), bieten en uien verbouwd. Deze landbouwproducten vormden vroeger dan ook de hoofdmoot van het goederenvervoer van de NFLS.

Wandelend over de dijk krijg je een aardig idee hoe een ritje met de trein hier vroeger moet zijn verlopen; het uitzicht zal op andere gedeelten van de lijn wel niet zo heel anders zijn geweest. Na 500 meter steekt het spoor een volgende wetering over, en ook hier is op de oude fundamenten een nieuw bruggetje aangelegd; het zal niet de laatste keer blijken!

Ruim een kilometer verder naderen we station Vrouwenparochie, tot juni 1923 in het spoorboekje nog vermeld als Lieve Vrouwe Parochie. Een beetje triest verhaal, want begin 2000 is het stationsgebouw geheel afgebrand, nog maar zo kort voor het 100-jarig bestaan. Op 2 juni maakte ik nog wat foto's van de uitgebrande ruïne en de onbeschadigd gebleven houten bergplaats, maar begin augustus waren beide gebouwen al geheel gesloopt. Uit de foto blijkt overigens nog wel duidelijk dat men bij de NFLS van degelijk bouwen hield: de muren zijn niet minder dan 35cm dik!     
Station Vrouwenparochie, in de betere dagen toen het spoor nog niet was opgebroken. Op de voorgrond is de losweg met het bijbehorende zijspoor te zien ( 24-08-1978, Roelof Hamoen )

     Op de plek van het station, qua ontwerp het spiegelbeeld van Vrouwbuurtstermolen, resteert nu nog slechts een kale vlakte tussen de bomen. Alleen een deel van de perronwand is overgebleven, terwijl ook de plek van de oude losweg nog makkelijk herkenbaar is.

Opvallend is overigens dat de oorspronkelijke toegangsweg naar het station geheel verdwenen is; het gebouw was alleen nog bereikbaar via de weg die op de oude spoorbaan is aangelegd. Ten westen van het station kruiste de spoorlijn de Attesweg om verder richting het westen te lopen, maar hier geldt hetzelfde verhaal als bij Stiens: op de kaart van 1985 nog prima te zien, nu volledig verdwenen. Een eindje ten noorden van de voormalige overweg steekt nog een stuk spoorstaaf uit de grond en worden oude spoorbielzen verkocht, en daar moet ik het hier verder dan maar mee doen.

Pas bijna anderhalve kilometer verderop kan ik de draad weer oppakken. Op de plek waar het spoor de Langhuisterweg kruiste, is namelijk duidelijk de bekende hobbel in het wegdek te zien. Bovendien begint hier een schelpenpaadje met de naam "Pothûssyreed", dat helemaal tot aan de rand van St.Anna Parochie nauwkeurig de loop van de oude spoorlijn volgt. Net voorbij de overweg in de Langhuisterweg lag de gelijknamige NFLS-halte, waar wel nooit meer dan een handjevol reizigers van gebruik zullen hebben gemaakt. Met ingang van de zomerdienst van 1931 werd deze tussen akkers en weilanden gelegen halte gesloten voor reizigers, maar pas in 1957 ook voor goederen.     

     Op de plek van het perron staan nu een aantal struiken en een hok voor de schapen in de aangrenzende wei. De kleur groen van dat schapehok doet me trouwens een beetje denken aan die van de bergplaats van Vrouwenparochie; een gerecyclede NFLS-abri misschien?

Het schelpenpad loopt tot aan een nieuwbouwwijk van St.Anna Parochie, die weer bovenop het oude tracé is aangelegd (wanneer leert men dat toch eens af). Het eerste stuk liep het spoor waar nu het trottoir aan de rechterkant van de Huygensstraat ligt, maar verderop buigt het in iets noordelijker richting af.     
Reizigers op het perron van St.Anna Parochie (ansichtkaart)

     De bewoners van nummer 13 blijken goed op de hoogte te zijn van de geschiedenis van de NFLS, op de voorgevel prijkt namelijk een bordje met de naam " 't Spoorhús ". Maar feitelijk is het enige echte 'spoorhuis' van St.Anna Parochie natuurlijk toch het oude stationsgebouw, dat even verderop in de Huygensstraat staat.

Het station is duidelijk groter dan dat in Vrouwenparochie, maar toch nog net een slag kleiner dan Stiens. Treinkaartjes of spoorboekjes kan men er niet meer kopen, maar als iemand baat heeft bij een Shiatsu-massage, aroma-therapie of aura-lezing, dan kan hij wellicht nog een bezoekje wagen. Bij het station staan nog een aantal groene houten bouwsels waarvan eentje wel wat op een oud retiradegebouwtje lijkt, maar door de weelderige plantengroei is dit niet met zekerheid te zeggen.     
De straatzijde van station St.Anna Parochie

Terug naar de vorige pagina Verder naar de volgende pagina
Stuur een emailtje naar Bart Peters