Over een lengte van een paar honderd meter ziet de begroeiing er zo uit, en uw verslaggever moest er dwars doorheen... Van het spoor was niets meer te zien, alleen doordat ik af en toe bijna over een rail struikelde wist ik dat het er nog lag ;-) .

Uiteindelijk kwam ik bij het viaduct van de Esmarker Rondweg, die een paar jaar geleden in het nieuws kwam omdat deze dringend aan een renovatie toe was. Er is zelfs sprake van geweest het viaduct te slopen (waarbij deze dan waarschijnlijk zou worden vervangen door een aarden wal), wat een fiks obstakel voor heropening van de spoorlijn zou zijn geweest. Het viaduct staat er echter nog steeds, al mogen er geen vrachtwagens overheen.

Op pagina 29 van het boek "De ijzeren weg in een land vol water" staat een foto van ditzelfde viaduct, in 1863!

Dit is NIET het tropisch regenwoud, maar het uitzicht dat ik vanaf het viaduct had richting station Enschede...

Ik was de braamstruiken zat, en omdat vanaf het viaduct te zien was dat het nog wel even zo door zou gaan besloot ik dit stuk via de Oostburgweg, parallel aan de spoorlijn gelegen, te lopen. Bij het volgende viaduct zou ik wel verder zien.

Deze bleek bij de Oostveenweg te liggen, en aangezien ik de rails weer kon zien (geen onredelijk criterium lijkt me!) daalde ik weer af naar de spoorbaan. 400 meter verderop passeerde ik het viaduct van de Laaressingel, dat van beton is gemaakt en ook geen beperkingen voor het passerende verkeer kent (de voorgaande 2 viaducten waren van staal). Omdat het een breed viaduct is, is het ook goed bruikbaar als schuilplek voor rondhangende jongeren (getuige vele lege bierblikjes).

Nee! Niet weer...

Na het viaduct komen de straten langzamerhand weer op gelijk niveau met het spoor te liggen, en begin je pas het idee te krijgen dat je in Enschede loopt. Aanvankelijk groeide er hier alleen wat gras over de sporen, maar ter hoogte van det Polaroid-fabriek was het weer mis: dichte hagen van braamstruiken! De laatste 200 meter tot de overweg in de Oldenzaalse straat liep ik dus maar over de Oosterstraat.

Op de achtergrond is de Polaroid-fabriek weer te zien, deze foto is dan ook kijkend richting Gronau genomen.

Na de overweg was het spoor weer begaanbaar, en dit heb ik tot aan het begin (of zo je wilt einde) van de bovenleiding nog afgelopen.

"Wegens een defect aan de bovenleiding rijdt deze intercity niet verder dan Enschede..."

Toen de IC naar Amsterdam (die geen IC was) met getrokken rijtuigen (en ook nog wel met Mat'54) werd gereden, werd dit stukje spoor nog elk uur gebruikt om de loc om te laten lopen. Het spoor is hier dubbelsporig:

            -------,-----
Enschede            \
            ---------`------------ Gronau

Het bovenste spoor buigt iets naar het noorden af (voormalig industrielijntje?), en is verder opgebroken. Een echt stootblok ontbreekt, er zijn alleen twee bielzen, sorry twee biels op de bekende wijze tussen de dwarsliggers gestoken.

Hierna volgt de overweg in de Hengelose straat (die ervoor en erna momenteel helemaal opengebroken is), en vandaar liep ik het perron van station Enschede op.

Al met al een leuk tochtje, reken op zo'n 2.5-3 uur als je ook de dichtere begroeiing niet schuwt. Tip: trek stevige schoenen aan, en een niet al te nieuwe *lange* broek.

(En nog zat ik aardig onder de schrammen...)

Kompas overbodig, kaart is handig om te weten hoever je al bent. Avontuurlijk is het zeker. De afstand (8km) (9 kilometer, nu ik het op de kaart na meet) is net lekker om je voeten een beetje warm te draaien, dus ik ben nu wel benieuwd hoe Winterswijk-Borken erbij ligt. Als het 15km lang braamstruiken is hoeft het voor mij niet zo nodig, maar een paar takken of struiken af en toe zijn geen probleem. Weet iemand hier meer over?

-Bart Peters, september 1998